Рәзиф Әдһәм улы Зөбәеров 1967 елның 16 октябрендә Борай районы Әҗәк авылында дөньяга килгән. Туган авылында урта мәктәп тәмамлаганнан соң, Уфада һөнәри училищеда белем ала. Хәрби хезмәттән кайткач, Агыйдел, Бөре, Пермь шәһәрләрендә төрле вазифаларда эшли. Бүгенге көндә Уфада «Мирас» ширкәтендә хезмәт итә.
Шигырьләре Башкортстанның татар һәм башкорт телләрендә чыгарылган гәзит-журналларында даими басылып килә.
Иҗатына миллилек, халыкчанлык һәм якты сагыш хас. Аның сүзләренә дистәдән артык җыр да иҗат ителгән. 2006 елда Бәләбәйдә «Илһам чишмәләре» төбәкара шигърият фестивалендә бер номинациядә җиңүче була. "Тулпар"ның даими авторы.
Үзем булып калам, өйрәтмәгез.
Җиңелү дип көлеп карамагыз
Үз халәтем үзем генә беләм.
Хәер, тагын әнкәм тоядыр.
Минем җаным эзләнүләр аша
Сораулардан шигырь коядыр.
Әткәй диеп, төшләремдә елап,
Сабый чакта күпне аңламыйсың –
Газиз кешең көн дә көтәсең.
Ул юк инде диеп әйткәннәргә
Һич ышанмый йөрдем ул чакта.
Әткәйләрсез үсү җиңел түгел,
Нидер җитми ятим кочакка.
Китек бәхет белән гомер буе
Туры килде, нишлим, йөрергә.
Мин һаман да өметләнеп яшим
Шагыйрь икән, шәмнәр төсле
Шагыйрь булып калсыннар да
Борай районы Иске Тазлар авылы янындагы
Аккош күленә ничәмә еллар инде аккошлар төшми
Аккош күлләренә балдак салдым,
Әйләнепләр кабат килергә.
Насыйп булсын иде шул вакытта
Аккошларга җимнәр сибәргә.
Аккошлары кайчан килер икән?
Кайтмаслармы әллә гомергә?
Читкә очкан сөю кошларының
Аһ-зарларын салдым күңелгә.
Сагышларым җырга әверелеп
Ничек чыдарга соң, язмышларың
Өркетелгән кошка охшаса?..
(Рухи кыйблабызның, Габдуллабызның,
тетрәндергеч язмышын уйлап)
Урамнарда Тукай йөргән чакта
Аяклары боздай каткан бит.
Көчсез кулы белән үксез бала
Өметләнеп ишек каккан бит.
Ачмаганнар... Ятим сабыйларны
Кем аңласын, кемнәр яратсын.
Халкым, сиңа дәшәм, бәгырьсезлек
Тамырлары кайдан, аңлат син?!
Бөтен тәне туңган чакларда да,
Саклый алган нечкә хисләрен.
«Туган тел»не, «Әллүки»не тыңлап,
Гамь-диңгезгә чумам кичләрен.
Түбәләрдән тамчы хәбәр бирә:
«Язлар килгән – килгән яңадан!»
Тукайны мин эзләп чыктым әле,
Көзгә охшаш моңсу язлардан.
Урамнарда өзгәләнгән Апуш,
Аяклары боздай каткан бит.
Шулчак сабый ишекләргә түгел,
Туңган йөрәкләргә каккан бит!!!
Йөзләр... Йөзләр... Сагышлана,
Гармунчылар сирәгәйде күпкә…
Ә гармуннар хәзер һәр өйдә.
Осталары кайда икән аның,
Ишетелми никтер бер көй дә?
Берсен-берсе узып, кибетләрдән
Кеше гармун алды уйнарга.
Еллар узгач, шул бәндәләр беркөн
Гармунчылар эзли туйларга.
Гармунчылар бетсә авылларда,
Соңгы кот та качар өйләрдән.
Болай да бит күңел сүнеп бара
Җиңел-җилпе, җансыз көйләрдән,
Гармуннарның киеп каешын,
Терелтикче моңнар агышын!
Күзләр төбәп көтәм дә ул,
Их, теге чак алдангандай,
Тыкрыкларга карлар явып үткән,
Соңгы минутыма кадәр алар
Күз алдымда минем торачак.
Тыкрыкларга кат-кат кар түшәлде,
Мин киткәндә кайтмый торган якка–
Балачагым елап калачак...
Карлар белән бергә эремисең,
Мәңге үлемсез син балачак!
Сабантуйлар – халкыбызның
Ник чүлмәк озак ватылмый –
«Әйдә», «Давай, ку атыңны!»
Беренче килгән атлар бар...
Туп уйныйлар тирләп-пешеп,
Сабантуй – сабан, тургайлы,
Тәрәз пәрдәләрең тузанланган,
Пәрдә тартыр кешең юкмыни?
Хуҗаларың кайда, чит җирләрдә
Өй алдында сиреньнәре үсә,
Яннарында моңсу сәрбиләр.
Нигезеңнән кайчан аваз салыр
Биләүләрдән назлы бәбиләр?
Тәрәз пәрдәләре ак тукыма,
Бик килешә алар бу көйгә.
Нинди җырлар җырладылар икән
Кич утырган чакта бу өйдә?
Кочагымда назлар тулышканда,
Мин бит синең моңсу көзләреңә
Алып килдем сөю таҗларын.
Берсен-берсе ташламас күк иде,
Безнең яратышкан күңелләр.
Араларга салкын шикләр керткән
Көннәр миңа якын түгелләр.
Кочакларда әгәр тулышмаса,
Назлар инде ихлас наз түгел.
Моңсу көзләреңне бизәр идем,
Яннарыңда, нишлим, мин түгел.
Бер җыр җырлыйм, бу җырымның
Түрләрендә гади бер кеше.
Моңсу күзләренә табигатьнең
Ничек сыйган икән бар төсе?
Болыннарда яшел патшалыгың,
Көнләшәм мин синнән барыбер.
Авылыма кайтып көтүләргә,
Эх, чыгасы иде тагын бер.
Бер сирәк җыр йөрәгемә керде,
Гади генә күренсә дә үзе,
Җаннарында моңнар йөртүче.