Балачагым. Нәнәй белән кичен
Җитәкләшеп барам урамнан.
Никтер моңсу. Койма башларына
Ак кар булып сагыш уралган.
Артыбыздан Ай күзәтеп бара,
Мин барсын да беләм, тик аңламыйм:
Нигә соң ул безгә ияргән?
Әбиемнән сорыйм. Ул аңлатып
Нидер сөйли, көлә, шаяра.
...Юк, кирәкми, нәнәй, әкияттән
Үсә төшкәч, беләм, бу әкият,
Хыялларым чынбарлыкка күчмәс,
Йолдызларга таба юл алыр.
Тулпар-атта очам Айларга.
Йолдызларны кочагыма җыеп,
Юк, аңлатма, нәнәй! Бер сер булып
Калсын иде Айның йөргәне.
Серсез яшәү, беләм, яшәү түгел,
Сер булганга тибә йөрәгем.
Бер хыялым чынга ашсын, зинһар, –
Ялварамын сорап җилләрдән.
Картлыгымда оныгым сорау бирсен:
“Нигә соң Ай безгә ияргән?”
Көзнең түшәгенә җәй егылды
Киемнәрен салды ямь-яшел.
Күңелендә сары сагыш иде,
Яңгыр итеп түкте күз яшен.
Мәхәббәтем калган җәйне эзләп,
Лачын булып очтым даладан.
Канатларым ак хыяллар иде,
Кан тамса да йөрәк ярамнан.
Көнчыгышка барды минем юлым –
Төрки белән славян иленә.
Кояш та бит һәркөн шуннан чыга –
Чит ханбикә миңа кирәк түгел,
Туган җирнең кызы яхшырак.
Чишмәләр дә монда ширбәт кебек,
Йолдызлар да яна яктырак.
...Җәй киемен салды, оялса да
Тулган Айның тоеп карашын.
...Офыклардан Кояш күтәрелеп
Өч бертуган юл бар, өч игезәк –
Уңга, сулга һәм дә турыга.
Мөмкин түгел хәтта юрарга.
Шуны беләм: туры атлаганнар
Уңнан-сулдан чукмар алалар.
Тик хакыйкать һәрчак туры юлда,
Уңнар-суллар читтә калалар...
Русчадан Илдус ФАЗЛЕТДИНОВ тәрҗемәләре.