Эх, йөрәгем, нигә сызлыйсың,
Яшәү дәрте тулган язларда
Дөнья усал, тормыш кырыс, дип,
Үпкәләргә батып сызлыйсың.
Кайчак куркып калган сабыйдай
Син почмакка кереп сыктыйсың.
Соңгы сүзен әйткән батырдай
Һәлак була күрмә, сакла үзең,
Юк бит башка сиңа алмашка.
Берәү генә бит син, бары берәү,
Күпне күргән газиз йөрәгем!
Нәни сабыйсың да, яугирсең дә,
Син тартучы тормыш йөкләрен.
Сер саклыйсың икән, аңлыйсың
Йөрәккәем, нигә сызлыйсың,
Кылларыңа кемнәр кагыла?!
Дөнья усал, тормыш кырыс шул,
Моңсу көйләр генә агыла...