Күбәләкләп яуган ап-ак карлар
Килеп куна битем очларына.
Күзләремдә ай һәм йолдыз нуры,
Бөтереләм хисләр кочагында.
Әмма күрмим яуган карларны да,
Җитәкләшеп үткән парларны да,
Син бит миңа бүген «сөям», дидең,
Кыш көнендә пешкән чиям, дидең.
Күкрәгемә кысып җылытырмын,
Чиям, дидең, сине өшетмәм.
Мондый иркә, назлы сүзләрне бит,
Мин бит тәүге тапкыр ишетәм.
Күбәләкләп яуган ап-ак карлар,
Килеп куна битем очларына.
Иреннәрдә баллы чия тәме,
Эрим кебек синең кочагыңда...
Хәзер килеп беркем какмый,
Син матурым, гүзәлем син,
Бер күз сирпеп алгач та ул
Чибәрләр күп җир йөзендә –
Бер тутырып карау җитте –
Язын сандугачлар кайткач,
Син сайрыйсыңдыр шатланып,
Кайттым дип, туган җиргә.
Синнән башка һич берәү дә
Иң мөһиме – саф хисләрдер,
Төннәр буе йоклый алмыйм,
Шөкер, килде көткән язым,
Бер көн торалмыйм синсез.
Офыкларга кереп югалганчы
Озатып калдым сине ул чакта.
Һаман да мин кайтуыңны көтәм,
Көннәремне чорнап йомгакка.
Карап торсаң, офык монда гына,
Юлдан язу мөмкин түгел лә.
Сине көтеп шәфәкъ аллана да,
Офыкларга карап сине көттем,
Каш өстенә куеп кулларым.
Барлый-барлый үткән көннәремне
Еллар сүтә хәзер йомгагым.
Каһәрле сугыш башлангач, 1941 елның салкын көзендә, 14 ноябрьдә, Илеш районы, Этәй авылында туганмын. 1949 елда беренче сыйныфка укырга кердем. Анда бер чирек укыгач та, әнкәйнең туган авылы Исәнбайга күчеп киттек. Шуннан соң әнкәем, мине нәнәемә калдырып, Свердловск каласына китте. «Торырга урын булгач, сине дә үземнең янга алырмын», дип хушлашты. Бу аерылышу җиде елга сузылды.
Ниһаять, җиденче сыйныфны тәмамлагач, әнкәй мине Свердловск каласына алып китте. Бу 1956 ел иде. Яшьлегемнең иң гүзәл чагы шушы калада үтте. 1971 елны, әнкәй пенсиягә чыккач, ул авылга өлкән яшьтәге әнисе белән әтисен карарга кайтып китте. 1974 елны мин дә Уфага күчеп кайттым. «Гидравлика» заводында, 23 ел пенсиягә чыкканчы эшләдем.
2004 елны беренче китабым дөнья күрде. 2009 елда – икенче, 2014 елда өченче китабым нәшер ителде.
Гомерем булып, таза булсам, иҗатымны дәвам итәрмен, Аллаһ боерса.