Алдан белде: дөнья көтәр өчен
Утлар-сулар җирдә кичәсен.
Бала чактан шуңа саклап тотты
Борчак тулы чалбар кесәсен.
Ул байлыгын кесәсенә җыйды,
Намусын да сатып табыш итте,
Дусларын да сатты, алсалар.
Кесәсендә акча арткан саен
Изге эшкә акча тотынмады,
“Әрәм итмим аны, дип, тиккә?!”
Яшәмәде, кесә саклап йөрде,
Дөнья ямен һич бер күрмәде.
Дер калтырап кәгазь чүп-чар өчен
Гомер узгач, бахыр уйлап куйды,
Кинәт кенә әҗәл килгәчтен:
“Кәфенемә кесә тегәр идем,
Тегеп булмас инде үлгәчтен...”