Нәбирә ГЫЙМАТДИНОВА. Мәхәббәттә гөнаһ бар. Повесть (6)

…Карасуга кыш иртә килде. «Юлларга чана эзе төште», — дип хатлар язган тугани апаны элек аңламый идем. Хәзер моны үзгәртеп: «Машина эзе төште», — дисәң дөресрәк булыр, чөнки авылда атлар юк иде.

— Әйдә, машина белән Казанны урап кайтабыз, фатирыңны угрылар чишендермәгәнме? Тикшерик, — диде егет.

— Фатир исән, анда дус кызым Зәрия яши, — дидем.

— Качарга иде, ә! Утрау сакчыларыннан, дим. Сәрбиназ әби синдә кыш та кышлар микән? Хет капка төбендәге карларны көрисе иде.

Беләм, Равил очрашу көтеп тилмерә иде. Әрсезләнсәм, моның талканы коры, китәр дип пыжымладымы, әллә яратуы сабыр иттерә идеме, бүтән ул «аулак» димәде.

Беркөнне без мәктәп укучылары белән урманда чаңгы шудык. Балалар төркем-төркем агач-куак арасына сибелгәндә, мин тауга үрмәләдем. Равил дә иярде.

— Тотынышып аска очабызмы? — диде ул.

«Очышлар» шома гына үтмәде, чаңгы түмгәккә тиеп, икебез берьюлы көрткә чумдык.

— Кымшанма… — Егетнең кайнар иреннәре карлы битемнән үпте. — Мин сине яратам… Әгәр югалтсам, үләм…

Тау башында кызлар кычкырды:

— Диләрә-ә-ә Әсә-әду-улловна-а!

— Ай, күрделәр! — дидем.

— Күрмәделәр, без кар астында. Әйдә никах көнен билгелик, Диләрә! Кайчан кулыңны сорарга синең?

Кызганыч, җавабым әзер түгел.

Егет — яшел яз, мин — сары көз, ә аңа да, миңа да җайлы уртак ел фасылы табигатьтә юк иде. Ләкин йөрәкнең анда ни эше бар?! Ул яратуыннан шашынып тибә дә тибә. Аннан, нәрсәдер үзгәртергә дип маңгаен ташка орган хатын да мин идем ләбаса! Йә, үзгәрт инде. Бу очракта беркемнән дә киңәш сорама, әнә шул шашынган йөрәгеңне генә тыңла. Чынлап та, мин ирекле, дүрт ягымда — дүрт офык. Равил дип авыз суы корыткан Гаян тынычланды шикелле.

— Әй, безнең егеткәебез куркак ич, — диде кыз, җиңелүен аклап. — Армиядән качып, Карасуда сөрседе. Авыл мәктәбендә укыткан яшь белгечләрне солдат хезмәтенә алмыйлар, ди. Срогы тулгач, шәһәргә ычкына инде ул. Директор салам сыйрагын тагын җибәрә инде аңа.

Үлчәү тәлинкәсендә кат-кат үлчәдем дә тәвәккәлләдем. Сырхаулаган Сәрбиназ карчык үзәк хастаханәдә дәваланганда, аулак оештырдым. Үземчә, хәйләләп, мин язмышымны алдамакчы идем: тәрәзәләргә калын пәрдәләр элдем. Янәсе, урамга ут яктысы төшмәсен. Капкаларны терәттем, янәсе, өйдә юк саналам.

…Ул кып-кызыл роза чәчәкләре күтәреп килеп керде.

— Сагындым, — диде. Йөрәк җылымны кушып әзерләгән табыныма борылып та карамады, чалт-чылт уткабызгычларны сүндерде. Егет акылдан язган, егет шашкан иде. Кичә генә: «Көнен билгелибез», — дигән бәндә никах турында кабат сүз кузгатмады. Ә мин… Кемдер, бәлки, «их син!» дип шелтәләр. Кемдер, бәлки, «азгын» дип битемә төкерер. Ләкин үз гомерендә бер тапкыр яраткан кеше һәртөрле әр-битәрдән тыелыр. Әлбәттә, бу гөнаһымны юар өчен дәрья сулары да җитмәячәген белдем мин. Белдем, белдем! Ә үзем аның назыннан эредем-таралдым…

Йокының иң татлы бер җирендә Равил дорфа гына төртеп уятты:

— Диләрә, тор! Без янабыз!

Ничек киенгәнемне дә сизмәдем. Шкафтан документларымны гына алып өлгердем, егет мине ишеккә табан сөйрәде.

— Тиз бул, Диләрә!

Тугани апаның каралты-куралары белән өе уптым дөрләп яна иде.

— Равил! Син кит, яме! Безне бергә күрмәсеннәр!

— Әллә мин куркакмы, Диләрә? Әйдә, күршеләрне чакырып кычкырыйк, әйдә!

— Аннан ни файда?! Өй тоташ ут эчендә бит! Икебез бергә кеше күзенә чалынсак, хурлыкка төшәбез, шул гына. Кит дигәндә, кит син!

Йокы белән исергән тирә-күрше уянып чыкканда, тугани апаның йорты дөнья белән бәхилләшә иде инде. Ир-атлар күмерләнгән нигезгә көрәк белән кар ташладылар да йокы бүсәргә ашыктылар. Үлеп барган авылда бер йортның көлгә әйләнүе алар өчен зур югалту түгел иде. Аргы урамнар исә керфек тибрәтеп тә мәшәкатьләнмәде.

Ни гаҗәп, Гаян янымда бөтерелә иде.

— Әй Аллам! Кемнәр яна дисәм, сез икән лә. Карале, Диләрә, туңгансың ич син. Һай, өстеңдә дә юка икән лә. Әйдәле безгә, малай. Җәтрәк атла, — дип, ул каткан гәүдәмне этә-селкетә башлады.

Кар шыгырдады, йолдызлар салкын нур коеп җемелдәде, айның сипкелле түгәрәк йөзенә болыт итәген сөртте, тик мин боларны аңым белән тоймадым, бу манзара-күренешләр ясап куйгандай күз алдымнан гына шуышып үтте. Гаяннарда кайнар чәй эчеп җылынгач кына нинди фаҗигагә тарыганымны аңладым. Тугани апаның йортын яндырдым! Юк, аны яндырдылар! Кемнәр, йә, кемнәр?! Сарай-абзар түбәсе тулы коры үлән иде. Кәҗә генә асраса да, Мәүлидә карчык ун сыер кышлатырлык печән чапкан…

— Тегеләр төрткән, Диләрә, тегеләр. Бүтән беркемнән дә шикләнмә. Клубтан кайтышлый директор кызы өстергән, — диде Гаян, уйларымны күзләремнән укып. — Апа, апа, итенсәләр дә, синнән көнләшә ич алар. Кһым, үпкәләмә, зинһар. Равил Сәйдәшевичның сиңа сокланып караганын әллә ничә күргәннәрдер инде. Хәзерге яшьләр үчле, кызгану дигән хис юк аларда.

— Җүләр сатма, Гаян! Беренчедән, без Равил белән хезмәттәшләр, икенчедән… — Йа Ходай, ник акланам мин?! — … өй хәтле өйгә ут төртергә кызларның кулы бармас иде.

— Һи, бармас ди! Синдә Равил куна дигәннәрдер. Урамга ялангач кудырып адәм рисвае ясыйк дигәннәрдер.

— Миндә беркем дә кунмады. — Борынымны төтен исе сеңгән җиң очына төрттем. Шунда гына абайладым: тугани апаның җәйге пәлтәсен кидергән Равил. — Ишетәсеңме, Гаян, кунмады! Шулай утырган килеш кенә сездә таң аттырсам, әти-әниеңә комачауламам микән?

— Алар алгы якта йоклый ич. Хәзер сиңа да урын җәям.

Әлеге фаҗигадән умарта оясыдай гөжләгән башыма йокы керсә, мин тинтәк булыр идем. Иртәгәсен Гаяннан кышкы киемнәр сорадым.

— Син кая җыендың? — диде ул. — Мәктәпкә иртә әле.

— Казанга, әйберләреңне посылка белән салырмын, Гаян.

— Казанга?!

— Әйе. Бөтенләйгә.

— Абау, мәктәп белән хушлашмыйсыңмы?

— Юк…

— Абау! Мин нәрсә диим икән? Абау, һич көтмәгәндә бит! Мә, иске тунымны ки, муеныңа иске шарфымны чолма. Казанга еш йөрелә, адресыңны шушы кәгазь кисәгенә сызгала әле, юл хуты үзем сугылырмын.

Тугани апаның йортын яндырган бәгырьсез авылга үпкәләп киттем мин. Кинәт кенә җаным каралды, дөньям каралды. Тик Равилнең генә исеме кар кебек ак иде…

(Дәвамы бар).

Фото: freepik.com