Леонид СОКОЛОВ. Буйдаклык рәхәте

Кузьмин иске диванында аунап ята иде. Кинәт:

– Күпме аунарга була? Иртәнге аш күптән әзер бит! Нигә көттерәсең? – дигән тавыш ишетте. Ул, язын түбәгә җыелган карны алып аткан кебек, йокыдан арынып, тапочкаларын киде һәм кухняга таба атлады. Анда буш алюмин кәстрүл һәм ачтан үлгән тараканнардан башка әйбер тапмады.

– Син ашыйсыңмы, юкмы? – диде теге тавыш кайдандыр өстән.

– Бернинди тынычлык юк, – дип зарланды Кузьмин.

Ул каршы әйтеп торырга теләмичә кире диванына барып ятты. Ләкин аны йокы алмады.

– Нигә утны сүндермисең? Бу айда 900 сумлык ут янган! – диде тавыш.

– Башка алай итмәм, – дип, Кузьмин утны сүндереп килде.

– Инде йөз тапкыр ышандырдың бит инде! – диде тавыш.

– Алай итмәм дигәч, итмәм.

– Тукран тәүбәсе!

– Тукта, кем әле син мине өйрәтергә? Мин бу айда 400 сумлык кына ут яндырдым.

– Менә, шәп булган!

Кузьминга  мактау ошап китте. Ул йокысыннан тәмам арынып, бүлмә буйлап йөренә, физик күнекмәгә охшаш хәрәкәтләр ясый башлады.

– Тагын исерек! Эш хакыңны кая куйдың, кабахәт!  Иртәгә үк аерылышырга гариза язам! – диде теге тавыш. – Нигә җавап бирмисең?!

– Нәрсә өчен? – дип куйды Кузьмин.

– Ничек “нәрсә өчен”?!  Намусың юк синең, Николай!

– Нишләп мин сиңа Николай булыйм!

– Ә син кем соң?!

– “Кемсимә”нең кече улы, җен! – дип кычкырды Николай юка дивар аша ишетелгән тавыш иясенә.

Аңа ирекле булу шундый рәхәт иде. Андый татлы ирекне бары тик буйдак кеше генә кичерә ала.

Фото: Мунир ВАФИН