Фән ВӘЛИӘХМӘТОВтан “Ыштансыз юмор”

Фән ВӘЛИӘХМӘТОВтан “Ыштансыз юмор”

ДАРЫҢ ЮЕШ БИТ

Колхоз саламын өючеләр йорт саен салам сатып йөри, икән. Аларга сугышта контузиядән һәрвакыт чалбар төбен юешләтеп йөргән Фәһим карт та ияреп алган. Эшләшми эчеп тик йөри икән бу. Озак кына тагылып сыйланып йөргән Фәһим картка егетләрнең берсе чик куярга була:

– Бабай, ни эшләшмисең, безнең өлешкә кереп йөрисең бит син. Бар, кайт, булмаса.

– Тукта, нишләп алай дисең әле? Мин сугышта булган кеше. Комдив биргән именной пистолетым бар. Алып киләм дә, чүким мин сине хәзер.

– Юк, аталмыйсың, бабай.

– Нигә?!

– Нигә булсын. Әнә, кара чалбар төбеңә. Дарың юешләнгән бит.

КӘККҮК ҖАВАБЫ

Берәү сөяркәсе белән урманда гыйшык-гыйшарәт кылып ята, ди. Күккә карап яткан хатын агач башында кеше барлыгын шәйли.

– Тукта, кеше бар бугай.

– Кеше түгел, кәккүк ул.

Шулчак теге кеше моны ишетеп, үзен сиздермәс өчен кәккүк булып кычкырып куя. Ир кеше кәккүктән гомеренең озынлыгын сорарга була.

– Кәккүк, әйт әле, минем күпме яшисем калган?

– Болай юеш җирдә ятсагыз, озак яши алмассыз, – дип җавап бирә “кәккүк”.