Рүзәл МӨХӘММӘТШИН. Таңга таба. Хикәя (1)

Төн

Сусыл иреннәреннән сыгылмалы елан кебек шуышып-ысылдап чыккан ап-ак төтен аның муенына үрелде, аннары, битеннән, колагыннан сыйпап, чем-кара бөдрә чәчләре арасына кереп югалды.

Ул тәмәкесен тагын үпте.

Кызарып-кызарып алган тәмәке очы гүя мине мыскыллап күз кыса иде.

– Ташла инде шуны, – дидем мин, канәгатьсезлегемне яшермичә.

– Ул тартмый идеме?

– Юк.

Аның һәр сүзе төтенгә уралып чыкты:

– Её представляешь? – диде ул. – Бесит, да?

– Җитәр инде.

– Мы очень похожи?

– Тамчы да охшамагансыз!

Тавышым сытылды. Әйе, хәзер инде тәмам инанган идем: охшамаган алар! Икесе ике кеше! Борын төбендә маңкасы кипмәгән малай-шалай сыман, югалткан уенчыгымны таптым дип, кычытканлыкка үрелгән мин юләр... Үз ялганыма үзем ышана язганмын ич – ничек яшәр идем мин бу ялган белән?! Ап-ак күлмәкле хыялларымны күктән тартып төшердем дә канатларын каердым – ботарлап пычрак җиргә атарга теләдем ләбаса!

Әле дә ярый хыяллар бездән бәйсез...

Авызында килеш кенә нәзек тәмәкесен сындырып, чүп чиләгенә аттым:

– Ташла, дидем бит...

Төпчеге иренендә калды.

– Дурак! – Кискенлегем аның горурлыгына тигән иде – битемә чабып җибәрде. Мин сизмәгәндәй иттем, махсус аның ачуын китерер өчен:

– Шигырь сөйлимме? – дип, каһкаһәле елмайдым гына.

– Не надо.

Аның җавабы мине шаккатырмады, билгеле, шулай да: «Җир яшәрмәс, гөл ачылмас – төшми яңгыр тамчысы, кайдан алсын шигъре шагыйрь, булмаса илһамчысы?» – дип сөйләнә сөйләнә, урынымнан тордым.

– Уфф...

Инде атна буе кырылмаган кытыршы чыраемны сыйпап алганнан соң, тулай торакның таш баскычлары буйлап сикереп-сикереп аска төштем.

– Нишлисең син? – дип калды ул арттан.

– Китәм, – дидем мин.

– Куда?

– Төнгә таба.

(Дәвамы бар)

Фото: https://ru.freepik.com/