Марат КӘБИРОВ. Мәхәббәттән җырлар кала. Повесть (28)

19

Елап күңелен бушаткангамы, Мулла бабайның җылы мөнәсәбәтеннәнме, Гөлзиләнең җанын рәхәт бер тыныч­лык биләп алды. Бу тынычлык туган йорт капкасын ачып кергәч тә бозылмады. Таһир белән бергә кайнар мәхәббәт сүзләре пышылдашып торган капка. Кызның күңелен са­гышлы бер ләззәт телеп үтте. Алла боерса, тагын очра­шырлар әле, газапка әверелеп барган хисләр чиксез бә­хеткә әйләнер, җанга канат куяр.

Ишегалдын бәбкә үләне басып киткән. Шулай да алар яландагы үләннәр кебек назлы, ягымлы түгел, ә бары тик кеше яшәмәгән йортларда гына була торганча кы­рыс, хәтта бераз салкынрак та. Алар ташландык дөнья­ның рәнҗеше, үпкәсе кебек. Яшелчә бакчасын адәм би­еклеге булып алабута, билчән, әрем кебек һәртөрле чүп үләне томалаган. Алар шул тиклем куе булып, күңелгә шомлы күләгә төшереп торалар. Бу нигездә тормыш агы­шы сизелми, ничектер вакыт туктап калган сыман тое­ла. Ә бит шау-гөр килеп торган чаклары бар иде, бакчада төрле төстәге гөлчәчәкләр үсә, ишегалды мал-туар, кош-корт белән тулган иде. Ә бүген... Юк, Гөлзилә инде үрсәләнмәде дә, еламады да. Ул тыныч иде. Туган ягына кайт­кач, ул никадәр югалтуларга дучар булганын аңлады һәм сызланулар, күз яшьләре аша шулар белән килеште. Бу килешү никадәр генә газаплы булмасын, Гөлзиләгә яңа көч, чәм өстәде. Шушы югалтулар өчен әрнемәслек итеп яшәргә, куйган максатына ирешергә тиеш ул. Сәхнәгә менәргә, җырчы булырга гына түгел, ә авылның горур­лыгына әйләнергә тиеш Гөлзилә. Шунда аны туган ниге­зе дә, газизләренең ятим каберләре дә, инеш һәм Сөн дулкыннары да, урман-кырлар да гафу итәр. Шунда гы­на ул туган җиренә әрнүсез кайта алыр.

Ишек келәсен ычкындыргач, тукылдатып алды, бераз көтеп торды. Ни өчендер аңа әти-әнисе, кечкенә Гөлзилә йөгереп чыгар төсле иде. Могҗиза булмады. Эчкә узды. Урамда җылы булса да, өй эче җиләс иде. Бөтен нәрсә дә Гөлзилә калдырып киткәнчә торган. Бары тик утыргыч­ларга, өстәл өстенә, ишек яңагына юка гына катлам бу­лып тузан яткан. Гөлзилә аны учы белән сак кына сыпы­рып алды да уйга талды. Тузан... Юк, тузан гына түгел шул бу... Агышыннан тукталып калган Вакыт бу, буы­лып калган гомер... Йорт гомере. Бары тик әнә шул арны юып алганнан соң гына, бу йорт бүгенге көнгә кайта, яши башлый...

Гөлзилә киемнәрен алыштырды да тәртип урнашты­рырга тотынды. Ул һәрнәрсәне җентекләп тазартты, тик һәрберсен кабат үз урынына куйды. Әйберләрнең әлеге торышы ничектер кадерле иде аңа. Һәр эшен яратып, эчке бер ләззәт белән эшләде, күңеленнән дәртле көй көй­ләде. Таһир килер, бүген кичне шушында үткәрербез ди­гән өмет дәртләндерде кызны. Сөйгәне хакында уйлану­дан гына да ул чиксез бәхетле иде. Күпме вакытлар буе­на тилмереп көткән очрашу, кавышу мизгелләре якын, бик якын иде...

(Дәвамы бар)

Фото: dressya.ru